ചില കടങ്ങള്‍ അങ്ങിനെയാണ്

ഏറനാട്ടിലെ കാറ്റിനു എണ്ണമില്ലാത്ത കാട്ടുപ്പൂക്കളുടെയും പേരറിയാ മരങ്ങളുടെയും കനപ്പും മദിപ്പിക്കുന്ന മണവുമാണ്. കാറ്റിലെപ്പോഴും ഇലകളുടെ മതിഭ്രമം പകരുന്ന മര്‍മരം. ചിലപ്പോള്‍ കാറ്റിനു നിറമുണ്ടെന്നും അത് കടുംപച്ചയാണെന്നും തോന്നും. നീലഗിരിക്കുന്നുകളിലെ ചോലക്കാടുകളിലെ തണുപ്പും ശുദ്ധിയും ഓരോ വളവിലും തിരുവിലും പകര്‍ന്നു ചാലിയാര്‍ താഴോട്ട് ഒഴുകികൊണ്ടിരുന്നു. തണുത്ത പുലര്‍കാലങ്ങള്‍ ഇളം പുകയില്‍ മുങ്ങി നിന്ന ഗ്രാമങ്ങള്‍ ഈ പരിശുദ്ധിയിലേക്ക് ഉണരുകയും ഈ തണുപ്പില്‍ മൂടി പുതച്ചുറങ്ങുകയും ചെയ്തു.

“ഒന്നുറങ്ങാന്‍ സമ്മതിക്കൂ.. പ്ലീസ്..” ഞാന്‍ പുതപ്പു പിന്നെയും തലവഴിയിട്ടു മൂടി.

“മതി ഒറങ്ങീത്. കല്യാണത്തിനു പോണ്ടേ?” അവള്‍ കുലുക്കി വിളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി

അയ്യോ ഇന്നുമുണ്ടോ കല്യാണം?. പകുതി ഉറക്കം അപ്പോള്‍ തന്നെ പോയി

“ഏതു കല്യാണം....?”

“ങേ.... ഏതു കല്യാണംന്നോ.. വീ പീ ഹാളില്, ഉസ്മാനാജിന്‍റെ മോളെ”

അവള് കളിയാക്കി ചിരിക്കുന്നു. ഇത്ര ഓര്‍മ നിക്കാത്ത ഒരു മനുഷ്യന്‍.

പിന്നേ… ഉസ്മാനാജീന്‍റെ മോളെ കല്യാണം മംഗള്‍യാനിന്‍റെ വിക്ഷേപണല്ലേ ഇത്ര ഓര്‍ത്തു വക്കാന്‍.

ഞാന്‍ സംയമനം പാലിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു “അതല്ലേ കുട്ടീ ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞത് ?”

‘ഇന്നലെ മൈലാഞ്ചിയല്ലേ കഴിഞ്ഞത്...’

“അപ്പോ മിനിഞ്ഞാന്ന്‍? !!!!”

“അത് ചെറിയ മൈലാഞ്ചി”

സത്യത്തില്‍ ഇന്നലത്തെ ആളും ബഹളവും ഉമ്പായിയുടെ ഗസലും മറ്റും കേട്ടപ്പോ ഞാന്‍ കരുതി കല്യാണം ഇന്നലെ ആയിരുന്നുവെന്ന്. ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു നട്ടപ്പാതിരക്കാണ് വീട്ടില്‍ വന്നു കിടന്നത്. ഇപ്പൊ ഇതാ അവ്വല് സുബഹിക്ക് ഇന്നത്തെ നാടകം തുടങ്ങുകയായി.

അവള്‍ കാര്യമായി ഒരുങ്ങുകയാണ്...

“ഇനിയിപ്പോ നാളത്തെ സല്‍ക്കാരത്തിന് ഏതു സാരിയെടുക്കും.....” തിരച്ചിലിനിടക്ക് അവളുടെ ആത്മഗതം

നാളെ ഇനി സല്‍ക്കാരവും ഉണ്ടോ !!!!! പടച്ചോനെ... ബാക്കിയുള്ള ഒറക്കവും കൂടി ഗുഡല്ലൂര് വഴി ഊട്ടിയിലേക്ക് കടന്നു.

എനിക്ക് ദേഷ്യം വരുന്നു.

പ്രീയപ്പെട്ട നാട്ടുകാരേ, വോട്ടര്‍മാരേ..

എന്തൊരു ആക്രമകാരികളാണ് നിങ്ങള്‍. മുദീറിന്‍റെ കയ്യും കാലും പിടിച്ചു  കിട്ടുന്ന എണ്ണിച്ചുട്ട ദിവസങ്ങളെങ്കിലും ഒന്ന് സ്വസ്ഥമായി ജീവിക്കാന്‍ നിങ്ങള്‍ സമ്മതിക്കൂലേ? ഈ മാതിരി അഞ്ചു കല്യാണം കൂടിയാല്‍ ഞങ്ങടെ ഒരു കൊല്ലത്തെ അവധിക്കാലം സ്വാഹ....

അവളുടെ ആവേശം കണ്ടോ... സാരി കയ്യിലെടുത്തു അങ്ങോട്ടോടുന്നു ഇങ്ങോട്ടോടുന്നു....... ഇവറ്റകളുടെ ഈ ആവേശമാണ് ഇതിനൊക്കെ അടിസ്ഥാന കാരണം. ദിവസങ്ങള്‍ നീളുന്ന കല്യാണനേര്‍ച്ചകള്‍ കണ്ടുപിടിച്ചതിനു നോബേല്‍ സമ്മാനം കൊടുക്കുകയാണെങ്കില്‍ ജ്വല്ലറിക്കാരുടേം തുണികടക്കാരുടേം ഒപ്പം ഈ കല്യാണം, സല്‍ക്കാരം എന്നൊക്കെ കേള്‍ക്കുമ്പോഴെക്കും കൂറകള്‍ പത്തായത്തില്‍ ഓടുന്ന പോലെ പരക്കം പാച്ചില്‍ തുടങ്ങുന്ന ഇവറ്റകള്‍ക്കും തുല്യമായ അവകാശമുണ്ട്.

“ഞാന്‍ വരണില്ല. ഇങ്ങള്‍ എല്ലാരും കൂടി പൊയ്ക്കോളിം.” ഞാന്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചു.

“അതെന്തേ... മോശല്ലേ? അവര്‍ക്ക് എന്താ തോന്നുക...?”

ഒലക്ക..... പതിനായിരം ആള്‍കാരെടെന്നു ഞാന്‍ വരാത്തത് കണ്ടുപിടിക്കല്ലേ.. എന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ല. മൌനം ചെലപ്പോളല്ല എപ്പോഴും ഗുണം ചെയ്യും.

“ഉച്ചക്കത്തെ ചോറോ? ഇബടെ ആരും ഉണ്ടാവൂല..ട്ടോ” മൂപ്പത്തി

“ഞാന്‍ എവിടുന്നെങ്കിലും തിന്നോളാ..”

“ബൈക്ക് എടുത്തു പോണ്ട ട്ടോ... മഴക്കാലാണ്...” 

“കാറില് അടച്ചു പൂട്ടി നടക്കാനാണെങ്കി കായി ചെലവാക്കി നാട്ടില്‍ വരണോ?”

അവള്‍ എന്നെയൊന്നു നോക്കി... നല്ലൊരു കല്യാണദിവസായിട്ടു ഇന്നു ഞാന്‍ ക്ഷമിച്ചിരിക്കുന്നു... എന്നു പറയും പോലെ ഒരു നോട്ടം. എനിക്ക് ചിരി വന്നു.

ഓര്‍ക്കാതെ സ്വന്തമായി കയ്യില്‍ കിട്ടിയ ഒരു ദിവസം.... എവിടെ കറങ്ങും?

പഠിച്ച കോളേജ് ഇവിടെ അടുത്തല്ലേ... ഒന്ന് പോയാലോ? ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച, അതുകൊണ്ട് തന്നെ ചവിട്ടേറ്റു നിറം പോകാതെ വാകപൂവുകള്‍ കോളേജ്മുറ്റം നിറയെ വീണു കിടക്കുന്നുണ്ടാവും. ഓര്‍മകളുടെ മഞ്ഞുകണങ്ങളില്‍ മഴവില്ല് വിരിയിച്ച്...

എത്ര വര്‍ഷം മുമ്പാണ് അവസാനമായി കോളേജില്‍ പോയത്... 

ഓര്‍മയില്ല. ഇന്ന് പോയാല്‍ ഓരോ ബ്ലോക്കിലും കയറി ഇറങ്ങി സ്വയം മറന്നു ഒറ്റയ്ക്കങ്ങിനെ നടക്കാം.

അല്ലെങ്കില്‍... അല്ലെങ്കില്‍ പൂക്കൊട്ടുംപാടത്ത് പോയി കൂട്ടുകാരെയൊക്കെ ഒക്കെ ഒന്ന് കണ്ട് വന്നാലോ... അത് മതി.

ഹെല്‍മെറ്റ്‌ വച്ച് വണ്ടി ഓടിച്ചിട്ട് ഒരു സുഖവുമില്ല... ഊരി വച്ചു  

സുഖമുള്ള തണുത്ത കാറ്റ്....

കൊളപ്പാടന്‍ മലയിലെ മലമുത്തന്‍ കുടികളുടെ മുറ്റത്ത്‌ മേഘങ്ങള്‍ കളിയ്ക്കാന്‍ ഇറങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

എന്തൊരു തണുപ്പ്.......... എന്തൊരു  പച്ചപ്പ് !!!!

ഓരോ പ്രവാസിയെയും നീ ഇങ്ങനെ കൊതിപ്പിക്കുന്നത് എന്തിനാണ്?

പൂക്കോട്ടുംപാടത്ത് കൊറേ കറങ്ങി നോക്കി. ഒരാളെയും കണ്ടു കിട്ടീല. കേശവനും ഷാജിയും.... ജയശങ്കറും കടവത്തും.... പഹയന്മാരൊന്നും സ്ഥലത്തില്ല.

പണ്ട് കോളേജ് നാടകങ്ങള്‍ റിഹേര്‍സല്‍ ചെയ്യാന്‍ എത്ര പ്രാവശ്യം ഇവടത്തെ ഈ എല്‍ പി സ്കൂളില്‍ വന്നു തങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

ഭാഗ്യത്തിനു ഹസ്സന്‍ കോയ തങ്ങള്‍ പീടികയില്‍ ഉണ്ട്. പേര് കേട്ട് തെറ്റിദ്ധരിക്കേണ്ട... ആള് ചെറുപ്പക്കാരനാ ട്ടോ.... കയ്യിലിരിപ്പും. വല്യ സ്വര്‍ണകച്ചോടക്കാരനായി മൂപ്പര്‍. അവന്‍റെ വക ചോറും ബഡായിയും നിറച്ചുണ്ടു.

ഉച്ച തിരിഞ്ഞു അവിടുന്ന്  തിരിച്ചപ്പോ.

വുഡ് കോംപ്ലകസിന്‍റെ ഇട റോഡില്‍ നിന്ന്‍ ആ ചങ്ങാതിയും അവന്‍റെ സൈക്കിളും പറന്നു വന്നത് പെട്ടെന്നാണ്. സ്വപ്നം കണ്ടു കണ്ടു വന്ന ഞാന്‍ ഒരു മാത്ര വൈകി. തലനാരിഴക്ക് അപകടം ഒഴിവായി. പക്ഷെ വെപ്രാളത്തില്‍ ബാലന്‍സ് തെറ്റി അയാളും സൈക്കിളും കൂടി കൊപ്ലെകസിന്‍റെ മതിലിനു പുറത്തു അടുക്കി വച്ച തേക്കിന്‍ കഴകളിലേക്ക് ശക്തിയായ് ചെന്ന് ഇടിച്ചു വീണു.

പത്തിരുപതു വയസുള്ള മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ ഇരുനിറമുള്ള ഒരു കുട്ടി.  

നെഞ്ചിലും കാല്‍മുട്ടിലും തോല് പോയി. ചോര നന്നായി പൊടിയുന്നു.

“പെട്ടെന്ന് റോഡിലേക്ക് കേറിയപ്പോ ഞാന്‍ ...” ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി

“അത് സാരല്ല്യ..... ഇങ്ങള് പോയിക്കോളിന്‍....... പൊയ്ക്കോളിന്നു”

“വേദനണ്ടോ...... അസ്പത്രീ പോണോ?”

അവന്‍ വേണ്ടെന്നു തലയാട്ടി

സൈക്കിളിന്‍റെ ഹാന്‍ഡില്‍ ഒരു വശത്തേക്കു കോടി പോയിരിന്നു. ഞാനത് ശരിയാക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴക്കും അവന്‍ എണീറ്റു സൈക്കിളും വാങ്ങി വേച്ച് വേച്ച് നടന്നു പോയി.

ഇതേ പോലെ.... വേച്ചു വേച്ച് നടന്നു പോയ ഒരാള്‍... ഇരുപത്തിമൂന്ന് വര്‍ഷം മുന്‍പ്.... ആ പഴയ കടം...

ദൈവമേ... ഇത്രകാലം എന്തുകൊണ്ട് ഞാന്‍ അയാളെ ഓര്‍ത്തില്ല.

ഒന്ന് പോയി കാണേണ്ടതല്ലേ? ഓര്‍മയുണ്ടാവുമോ?

ഹോ... ഏപ്രില്‍ മാസത്തിലെ കൊടുംചൂട്.... രാത്രി ഒരു മണിയായി പുഴുങ്ങലിനൊരു കുറവുമില്ല.

യൂനിവേര്‍സിറ്റിയിലെ കഴുതകള്‍ക്ക് പരീക്ഷകളൊക്കെ ഫെബ്രുവരിക്കു മുന്‍പ് തീര്‍ത്തൂടെ? എപ്രിലില്‍ സ്റ്റഡി ലീവ്... മെയില്‍ പരീക്ഷ.. ഈ ചൂട് സഹിച്ചു  എങ്ങനെ സ്വസ്ഥമായിരുന്നു പഠിക്കും....?

വിയര്‍ത്തു കുളിക്കുന്നു.

കാന്തള്ളൂര്‍ ലോഡ്ജിലെ ഒന്നാം നിലയില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ നാലഞ്ചു ഡിഗ്രിക്കാരും, താഴെ കുറച്ചു പീ ജീ ക്കാരും മാത്രമേ ഉള്ളൂ. പ്രീഡിഗ്രിക്കാര്‍ എല്ലാവരും എക്സാം കഴിഞ്ഞു നാട്ടില്‍ പോയി.

വരാന്തയില്‍ കട്ടില് പിടിച്ചിട്ട് കുറ്റ്യാടിക്കാരന്‍ ഷാനവാസ് കിടന്നുറങ്ങുന്നു. പുസ്തകം മലര്‍ത്തി നെഞ്ചത്ത്‌ തന്നെ വച്ചിട്ടുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ കൊല്ലത്തെ ഒറ്റ പേപ്പര്‍ കിട്ടിയിട്ടില്ല മൂപ്പര്‍ക്ക് എന്നാല്‍ അതിന്‍റെ അഹങ്കാരം ആ കൂര്‍ക്കം വലിയില്‍ തീരെയില്ലതാനും.

കോളേജ് ഗ്രൗണ്ടില്‍ നിന്ന് രാപക്ഷികള്‍ ഉറക്കെ ഉറക്കെ കൂവുന്നു.

ഷാനവാസേ ഡാ... ഡാ.. എണീക്ക്...... എണീക്കെടാ

പഠിച്ചിട്ടു ഒന്നും തലേല്‍ കേറുന്നില്ല... ഒന്നുഷാറാവാന്‍ എന്താണൊരു വഴി...

മാങ്ങാ... പാല്‍ക്കാരന്‍ മജീദാക്കാന്‍റെ മാവിലെ പഴുത്ത മാങ്ങാ... ഇന്നു പകലും കൂടി കണ്ടതാണ്

ലോഡ്ജിന്‍റെ തൊട്ട വീടാണ് മജീദാക്കാന്‍റെ ഓടിട്ട കുഞ്ഞു വീട്. വശത്തായി ഒരു തൊഴുത്തുണ്ട്. അവരുടെ ഒരേയൊരു വരുമാന മാര്‍ഗം തൊഴുത്തിലെ മൂന്ന് എരുമകളാണ്.

വീടിനു മുന്‍ഭാഗത്തെ മുറ്റത്തു തന്നെയാണ് മാവ് നില്‍ക്കുന്നത്

ആളെ മനസിലാവരുത് ഓരോരുത്തരും പ്ലാസ്റ്റിക്‌ കവര്‍ കൊണ്ട് തലമൂടി ഓരോരോ വേഷങ്ങളെടുത്തിട്ടു. ആര് കണ്ടാലും പേടിക്കുന്ന  കൊറേ രൂപങ്ങള്‍.

കോഴി മധു മാവില്‍ വലിഞ്ഞു കയറി. ഈ നട്ടപാതിരക്കും അവന്‍റെ കയറ്റത്തിന് നല്ല സ്പീഡ്. കെമിസ്ട്രി കിട്ടീലെങ്കിലെന്താ അവനു കള്ള് ചെത്താന്‍ ധൈര്യായിട്ടു പോവാം.

ഞങ്ങള്‍ മാവിന് ചുറ്റും പേടിപ്പിക്കും വിധം നൃത്ത ചുവടുകള്‍ വച്ചു.

ഉം....ഉം...ഉം..... അമര്‍ത്തി മൂളിയൊരു വികൃത നൃത്തം

എരുമകള്‍ വിരൂപികളെ കണ്ടു അമറാന്‍ തുടങ്ങി. കയറു പൊട്ടിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു

വീടിനുള്ളില്‍ വെളിച്ചം വന്നു

“ആരെടാ അത്..... ആരെടാ..” ജനലിലൂടെ പേടിച്ചു വിറച്ച് മജീദാക്ക. മുഖം മറച്ച ഞങള്‍ കൊറേ പേര്‍.

മൂപ്പര്‍ക്ക് പുറത്തിറങ്ങാന്‍ പേടി... ഭാര്യ ഉന്തി പുറത്താക്കാന്‍ നോക്കിയിട്ടും മജീദാക്ക പുറത്തിറങ്ങിയില്ല. 

“ആരാന്നു നോക്കീ...... ഒന്നങ്ങോട്ടു ഇറങ്ങി നോക്കീ മനുഷ്യാ..... അതാ ലോഡ്ജിലെ ചെക്കന്മാര്‍ ആവ്വുംന്ന്‍.........” അയാളുടെ ഭാര്യ ഒറക്കെ പറയുന്നത് കേള്‍ക്കാം.

മജീദാക്ക പുറത്തിറങ്ങിയില്ല.

ആ മാങ്ങകള്‍ക്ക് എന്തൊരു മധുരമായിരുന്നു.

ആ സംഭവം നാട്ടുകാര്‍ ഏറ്റെടുക്കുകയും വേറെ കുറെ അനിഷ്ട സംഭവങ്ങള്‍ക്ക് തുടക്കമാവുകയും ചെയ്തു. ഞങ്ങള്‍ക്കെതിരായി നാട്ടുകാര്‍ക്കും കോളേജ് പ്രിന്‍സിപ്പലിനും പരാതി കൊടുത്തതോടെയാണ്‌ മജീദാക്കാനെ ഞാനും ഷാനവാസും കൂടി പേടിപ്പിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചത്, പ്ലാന്‍ ചെയ്തത്. അങ്ങിനെയാണ് മമ്പാട് അങ്ങാടിയിലേക്ക് പാലുമായി സൈക്കിളില്‍ പോയ അയാള്‍ ബാലന്‍സ് തെറ്റി കോളേജിന്‍റെ അകെഷ്യ തോട്ടത്തിനു അതിരിട്ട കമ്പിവേലിയിലേക്ക് വീണത്. ഇന്നും കണ്ണിലുണ്ട്.... ആ കറുത്ത് കുറിയ മനുഷ്യന്‍ പാലില്‍ കുളിച്ചു എഴുന്നേറ്റു നിന്നത്. അയാളുടെ നെറ്റിയില്‍ കമ്പിവേലി കീറിയ മുറിവില്‍ നിന്നും പാലിന്‍റെ വെണ്മയിലൂടെ അയാളുടെ കറുപ്പിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ചോരയുടെ അത് വരെ കാണാത്ത നിറം......

ഒരു കൈകൊണ്ടു നെറ്റി പൊത്തിപ്പിടിച്ചു ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ സൈക്കിള്‍ ഉന്തി വേച്ച് വേച്ച് നടന്നു പോയ അയാള്‍...

ഒന്ന് പേടിപ്പിക്കണം എന്നേ ഞങ്ങള്‍ കരുതിയുള്ളൂ... പക്ഷെ

അന്ന് വൈകിട്ട് വീട്ടിലേക്ക് വിളിപ്പിച്ച പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ എക്സാം ഹാള്‍ ടിക്കറ്റ്‌ തിരിച്ചു വാങ്ങിച്ചു. എക്സാം എഴുതാതെ നാട്ടിലേക്ക് പോവാന്‍ പറഞ്ഞു.

പ്രിന്‍സി കൂടുതല്‍ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

ആധി പിടിച്ച ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നു പോവുന്നു. പഠിക്കണോ? പരീക്ഷ എഴുതാന്‍ പറ്റുമോ?.... നഷ്ടപെടുന്ന ഒരു വര്‍ഷം..... വീട്ടില്‍ എന്ത് പറയും...

നെറ്റിയില്‍ വലിയ ഒരു മുറിവ് കെട്ടുമായി മജീദാക്ക എന്നും ലോഡ്ജിനു മുന്നിലൂടെ പാലുമായി പോവുന്നത് കാണാമായിരുന്നു.

പരീക്ഷയുടെ തലേന്ന് പ്യൂണ്‍ മുഹമ്മദ്‌ ഹാള്‍ ടിക്കറ്റ്‌ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു തന്നു. അതിയായ അത്ഭുതം.... സന്തോഷം...

മുഹമ്മദ്‌ ഇത്ര കൂടെ പറഞ്ഞു... “ആ മജീദാക്കന്‍റെ നല്ല മനസ്സു മക്കളെ. അല്ലെങ്കി ഇജ്ജോന്നും ഈ കൊല്ലം പരീക്ഷ എഴുതൂല”

കോളേജ് മൈതാനത്ത് എരുമയെ പുല്ലു തീറ്റിക്കാന്‍ പോവുമ്പോഴോക്കെ  മജീദാക്ക പ്രിന്‍സിപ്പലിന്‍റെ വീട്ടില്‍ പോയി ഞങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി വക്കാലത്ത് പറയുമായിരുന്നു എന്ന് മുഹമദ് പറഞ്ഞു.

ഞങ്ങള്‍ എന്ത് പറയാന്‍ !!

പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു എല്ലാരും പിരിഞ്ഞു....

പക്ഷെ മജീദാക്ക എന്ന കറുത്തു കുള്ളനായ, ഞങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടി എന്നും പ്രിന്‍സിയുടെ ചീത്ത കേട്ട ആ ദരിദ്രനാരായണനെ പിരിയുമ്പോള്‍ ഒരു നന്ദിവാക്ക് പോലും പറയാതെ ഞങ്ങള്‍ മറന്നേ പോയി...........

നീണ്ട ഇരുപത്തിമൂന്ന് വര്‍ഷം

അയാളുടെ പഴയ വീട് പൊളിച്ചു ചെറിയൊരു വാര്‍പ്പ് വീട്. കഥാനായകന്‍ മാവ് മുറ്റത്ത്‌ തന്നെയുണ്ട്‌. തൊഴുത്ത് വീടിനു പിന്ഭാഗത്തേക്ക് മാറ്റിയിരിക്കുന്നു.

വാതില്‍ തുറന്നത് മജീദാക്കയാണ്... മുടി മുഴുവന്‍ നരച്ചിരിക്കുന്നു. കട്ടി കണ്ണടയ്ക്കുള്ളില്ലൂടെ എന്നെ നോക്കി.

ദൈവമേ അയാളുടെ നെറ്റിയില്‍ ഞങ്ങള്‍ സമ്മാനിച്ച ആഴത്തിലുള്ള മുറിവിന്‍റെ വടു ഇന്നും വ്യക്തമായി കാണാം.

അയാളുടെ ഭാര്യ കുറച്ചു നേരം വാതിലിനപ്പുറത്ത്‌ നിന്ന് സംസാരിച്ചു അടുക്കളയിലേക്കു പോയി.

പത്തിരുപ്പത്തിമൂന്നു കൊല്ലം മുന്‍പ് താമസിച്ചു പഠിച്ചു പോയ ഒരാള്‍ എന്നാണ് ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടുത്തിയത്.. “പേര് ഷാജി”

കൊറേ നേരം എന്നെ നോക്കിയിരുന്നു മജീദാക്ക

ആള്‍ക്ക് കുറേശ്ശെ ഓര്‍മ പിശകുണ്ട്. കാന്തളൂര്‍ ലോഡ്ജില്‍ അന്ന് താമസിച്ചിരുന്ന അധികം ആരെയും മൂപ്പര്‍ ഓര്‍ക്കുന്നില്ല.

മജീദാക്കന്‍റെ കുട്ടികളൊക്കെ വലുതായി.. ഒരാള്‍ക്ക് ഇംഗ്ലീഷ് മരുന്നുകളുടെ മൊത്ത കച്ചവടം ഉണ്ട്. അത് കൊണ്ട് കാര്യങ്ങള്‍ ഭംഗിയായി പോകുന്നു. വീട് അവനാണ് പുതുക്കി പണിതത്. എനിക്ക് അതിയായ സന്തോഷം തോന്നി.

അതിനിടെക്ക് അയാള്‍ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.... “ നിക്ക് ആകെ ഓര്‍മ ള്ളത് സാജിദിനിം സാനവാസിനിം പിന്നെ മധൂനിം. വേറെ എല്ലാരും ഓര്‍മീന്നു പോയിക്കണ്”.

അന്തിച്ചു പോയി ഞാന്‍. എന്നെ അയാള്‍ ഓര്‍ക്കുന്നു.

“ആ ഷാജിദ് ഞാന്‍ ................” ഒരുവിധം പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.

എനിക്ക് അയാളുടെ മുഖത്തോട്ടു നോക്കാന്‍ വയ്യ. അയാളുടെ പ്രതികരണം കാണാന്‍ വയ്യ. താഴോട്ട് നോക്കിയിരുന്നു ഞാന്‍.

അയാള്‍ എന്‍റെ അടുത്ത് വന്നു നിന്നു. അയാള്‍ക്കെങ്ങിനെ മനസിലായി എന്‍റെ സങ്കടത്തിന്‍റെ ആഴം? പതുക്കെ എന്‍റെ പുറത്തു കൈ വച്ചു

 “പതിനായിരക്കണക്കിനു കുട്ട്യോള് ഈ കോളേജില്‍ പഠിച്ചു പോയിലേ. ന്നാ കേട്ടോ മജീദാക്കാനെ കാണാന്‍ വന്ന ആദ്യത്തെ ആള്‍ ഇജാണ്. അതെന്തോണ്ടാ? പണ്ട് അങ്ങനെയൊക്കെ നടന്നതോണ്ട്. ല്ലേ. അതൊന്നും സാരല്ല്യടാ”

കണ്ണുകളില്‍ കരടു പോയോ?.

അന്നു ഞാന്‍ വളരെ കാലത്തിനു ശേഷം എന്‍റെ കാംപസിലൂടെ കൂറെയേറെ നേരം അലഞ്ഞു നടന്നു.

അവസാനം സ്റ്റേജിലെ പടിയില്‍ വന്നിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍‌‍‌ എനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണാം..... കുട്ടികളും മാഷ്മാരും നിറഞ്ഞ പന്തല്‍, കേള്‍ക്കാം ആ ആരവം.. 

കോളേജ് ഡേ

ഇംഗ്ലീഷ് പ്രഫസ്സര്‍ ഹാഷിം സാര്‍ അനൌണ്‍സ് ചെയുന്നു

“നെക്സ്റ്റ് ഐറ്റം ഈസ് ടിറ്റായ് ടിറ്റായ് ടാരേ ബൈ ബീനാ റാണി കെ”

എന്‍റെ അടുത്ത് തന്നെ ഹാഷിം സാറിന്‍റെ മകന്‍, എന്‍റെ പ്രിയ സ്നേഹിതന്‍ ശുഹൈബ് നില്‍ക്കുന്നു. കാക്കിയിട്ട്. എന്‍ സി സി വോളണ്ടിയരാണ്. ജില്ല എസ്പി ആണെന്നാണ് അവന്‍റെ വിചാരം. കൊടുത്തു ചന്തിക്കിട്ട് നല്ലൊരു പൂശല്‍.

“അള്ളോ” അവന്‍ വേദന കൊണ്ട് പുളഞ്ഞു പോയി. അവന്‍റെ കണ്ണട തെറിച്ച് പോവേണ്ടതായിരുന്നു.

“ഇതെന്തിനാന്നു മനസിലായോ?” പുകഞ്ഞ ഭാഗം അമര്‍ത്തി ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് അവന്‍ തല കുലുക്കി.

“ബാപ്പാനെ എന്താണ്ട ഇന്ന് പഠിപ്പിക്ക്യ, പറയട എന്താന്ന്‍?”

അവന്‍ പറഞ്ഞു

“നെക്സ്റ്റ് ഐറ്റം ഇസ് തിത്തൈയ് തിത്തൈയ് താരേ ബൈ ബീനാ റാണി കെ”

“ങാ... ഒന്നും കൂടി പറ തിത്തൈയ് തിത്തൈയ് ....”

പിന്നെ റയീസ് മുഹമ്മദ്‌ സാര്‍  അവസാന വര്‍ഷക്കാരുടെ മനസിലേക്ക് ചൂടും തണുപ്പും പ്രണയവും വിരഹവുമായി പെയ്തിറങ്ങി.

“ചല്‍തേ ചല്‍തേ മേരെ യേഹ് ഗീത് യാദ് രഖ്നാ

കഭി അല്‍വിദ നാ കഹനാ, കഭി അല്‍വിദ നാ കഹനാ...”

മജീദാക്ക കോളേജ് മൈതാനം മുറിച്ചു ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നു. ഞാന്‍ കോളേജില്‍ ഉണ്ടാകും കുറച്ചു നേരം എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു.

കയ്യില്‍ ചെറിയ ഒരു സഞ്ചിയുണ്ട്.

സഞ്ചിയില്‍ അഞ്ചാറ് മാങ്ങ.

“ഇക്കൊല്ലത്തെ അവസാനത്തെ മാങ്ങേ... പൊവുക്കാന്‍ വച്ചത് ഇപ്പളാ ഓര്‍മ വന്നത്. ങാ.... പിന്നെയ്യ് ഇത് അനക്കല്ല ട്ടോ, അന്‍റെ കുട്ട്യേക്കുള്ളതാണ്. ഇജി കൊറേ കട്ട് തിന്നിലെ...” ആ പാവം നിഷ്കളങ്കമായി ചിരിച്ചു തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

ചില കടങ്ങള്‍ അങ്ങിനെയാണ്...... ഒരിക്കലും വീട്ടാന്‍ പറ്റാതെ അതങ്ങനെ....

മഗരിബ് ബാങ്ക് കൊടുത്തു..

കൊളപ്പാടന്‍ മലയുടെ നിഴല്‍ ഇങ്ങെത്തിയിരിക്കുന്നു..... 

ഞാന്‍ പുറപെടട്ടെ... കല്യാണ പാര്‍ട്ടി തിരിച്ചെത്തിയിട്ടുണ്ടാവും.

അല്‍വിദ............ അടുത്ത അവധിക്കാലം വരേയ്ക്കും